Welcome to the dollhouse

Before “Adolescence”, there was “Welcome to the Dollhouse”. Μια indie, coming-of-age, dark κωμωδία που προσεγγίζει παρόμοιες θεματικές με την νέα-hit σειρά του Netflix, όμως με τον δικό της, μοναδικό τρόπο.

IMDb, 1995

Το “Welcome to the Dollhouse” μπορεί να κυκλοφόρησε το 1995, ο Todd Solondz όμως αποφάσισε, παρά την πιο «κλειστή» κοινωνία της εποχής, να τολμήσει κάτι λίγο πιο προκλητικό. Η ταινία κάνει το αντίθετο από ό,τι κάνουν οι περισσότερες αμερικανικές ταινίες που επικεντρώνονται στις εμπειρίες των εφήβων στο σχολείο: αντί να ειδωλοποιεί το αμερικανικό όνειρο, ο Todd Solondz το διαλύει, κομμάτι κομμάτι. Αντί να βλέπουμε μια όμορφη, ελκυστική νεαρή με επιτυχίες στο σχολείο και στην ερωτική της ζωή, βλέπουμε ένα (εξίσου όμορφο, με διαφορετική γοητεία) κορίτσι, το οποίο παλεύει κάθε μέρα για να επιβιώσει το χάος που αποκαλούμε γυμνάσιο. Το σχολείο είναι σκληρό και τα παιδιά δαγκώνουν σαν εξαγριωμένα σκυλιά, κάτι που είναι ολοκάθαρο στο όραμα του Solondz. Επομένως, το πιο λογικό είναι ότι η μικρή Dawn θα βρει στήριγμα στην οικογένεια της. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι έτσι και η Dawn, μέσα από τον εκφοβισμό και την παρενόχληση, καταλήγει όχι μόνο να κάνει παρέα, αλλά να μοιράζεται και το πρώτο της φιλί, με τον Brandon, τον εμφανώς επιθετικό και ανήσυχο εκφοβιστή της.

Η ταινία, καθόλη της τη διάρκεια, ξεπερνάει  τα όρια. Σεξουαλική παρενόχληση, κακοποίηση, παιδοφιλία και ακατάλληλο λεξιλόγιο, μερικά από τα προαναφερόμενα όρια, πράγματα που ο Solondz γνωρίζει ότι είναι υπερβολικά, όμως, όντως μπορούν να συμβούν. Στόχος του σκηνοθέτη; Να δείξει ποσό κωμικοτραγικό είναι το λεγόμενο αμερικανικό όνειρο και πώς τα παιδιά οραματίζονται την ενηλικίωση τους κάνοντας συγκεκριμένα βήματα, λες και η ενηλικίωση πρέπει να έχει την ίδια μορφή σε όλους μας. 

Είναι τρομακτικό το να σκέφτεσαι ό,τι δεν ανήκεις, ιδιαίτερα όταν είσαι μια απλή κοπέλα χωρίς κανένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, σαν τη Dawn. Είναι ακόμη πιο τρομακτικό, όμως, να σκέφτεσαι με αυτόν τον τρόπο. Όλοι οι άνθρωποι δεν είναι το ίδιο. Άλλοι δυσκολεύονται να κοινωνικοποιηθούν, άλλοι δυσκολεύονται στο σχολείο, άλλοι δυσκολεύονται να υπάρχουν. Τα εμπόδια όμως είναι για να τα ξεπερνάμε. Καμία φορά ξεπερνάμε τα όρια μας και τους ίδιους μας τους εαυτούς προκειμένου να καταφέρουμε αυτό που πιστεύουμε ότι είναι το ιδανικό για εμάς, όμως πάντα πρέπει να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας ότι μπορεί να μην συμβαδίζουμε με τους άλλους. Σε έναν κόσμο γεμάτο εκφοβιστές και ανθρώπους που προσπαθούν να σε ρίξουν από τα πιο ψηλά μέρη, επέλεξε να μείνεις πιστός στον εαυτό σου. Γιατί μόνο εσύ μπορείς να είσαι εσύ.