Tumblr Girls και G-Eazy: Άδεια ομορφιά, γεμάτη πόνο — Η φυλακή των «famous» κοριτσιών
- Στυλιανή Σγούρου
- πριν από 15 λεπτά
- διαβάστηκε 4 λεπτά
Τι είναι τελικά τα «Tumblr Girls»; Πρόκειται για μια girly τάση του 2010. Μέσω του blogging app «Tumblr», κορίτσια με ιδιαίτερο στυλ και vibe «χτυπούσαν» την κορυφή των likes αποτελώντας παράδειγμα της εποχής.
Μελαγχολικές, επεξεργασμένες φωτογραφίες, ατημέλητη εμφάνιση, ώστε να επιτυγχάνουν την «Sad but beautiful» αισθητική αναπαράγοντανστο διαδίκτυο. Ήταν τόσο απλό όσο φαίνεται άραγε; Ήταν απλά μια μόδα; Ή έγινε τρόπος ζωής;
Ο καλλιτέχνης G-eazy δεν άργησε να εμπνευστεί από την ειρωνική αυτή αντίθεση. Παρά τις αιθέριες αυτές υπάρξεις ο εσωτερικός κόσμος αυτών των κοριτσιών έμοιαζε να καταρρέει. Δεν υπήρχε κάτι παραπάνω στο υπόβαθρο αυτών των φωτογραφιών πέρα από αυτό που όλοι ήθελαν να δουν… απλά όμορφα κορίτσια, ενώ τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν παρέμεναν αδιάφορα για το διαδίκτυο. Ίσως γι’ αυτό ο G-Eazy, με το τραγούδι Tumblr Girls, δεν έγραψε απλώς για την εικόνα τους — έγραψε για τον αντίκτυπο που αυτή η εικόνα είχε σε εκείνον. Και τελικά, σε όλους μας.
Το τραγούδι: https://youtu.be/FpRxRlfOs4U?feature=shared
Το 2015, το κομμάτι του καλλιτέχνη δημοσιεύεται και γίνεται το αγαπημένο όλων. Λογική αντίδραση, θα μπορούσε να πει κανείς, αν σκεφτεί πως το τραγούδι είχε όλα όσα χρειαζόταν για να μείνει. Νοσταλγικός τόνος, θολά flashbacks, λύπη που σε τραβάει μέσα της. Ένα rollercoaster συναισθημάτων, που όμως σε πάει μόνο προς τα κάτω.
Οι στίχοι αφηγούνται, σχεδόν με παράπονο, τον σκοτεινό τρόπο ζωής αυτών των κοριτσιών και το παράξενο, δέσιμο -σχεδόν εξάρτηση που ανέπτυξε ο G-Eazy με αυτή τη θλιβερή πραγματικότητα.
Δεν τις ερωτεύεται. Τις παρατηρεί. Τις αναλύει. Και, τελικά, χαρακώνεται από την εικόνα τους, από την απόσταση, από την επιφανειακή τελειότητα που κρύβει από πίσω μόνο θόρυβο και μοναξιά.
Από την πρώτη γραμμή κιόλας, μας βυθίζει στον κόσμο αυτών των κοριτσιών, αποκαλύπτοντας την περίπλοκη και αντιφατική του σχέση μαζί τους:
‘Cause I’m in love with these Tumblr girls
With skinny waists and drug habits
Pretty faces love status
She acts as if she’s the baddest
Man I swear she’s just like tons of girls
She expects the free drinks
And I’m successful she thinks
Always comes around when weed stinks
Ένα προφίλ, όχι φωτεινό, γεμάτο σκοτεινές συνήθειες και επιφανειακές ανάγκες. Και όμως, παρά τα αρνητικά στοιχεία, αυτές οι «tumblr girls» παραμένουν για εκείνον ελκυστικές, ένα μυστήριο που τον μαγνητίζει και τον κατατρύχει.
Ένα άνοιγμα ψυχής εμφανίζεται μέσα από τους στίχους. Παρόλο που ο τρόπος του παραμένει αποστασιοποιημένος, σχεδόν ψυχρός, εκεί μέσα σπαράζει. Μέσα σε λίγες μόνο στροφές, «φωνάζει» τα παράπονα του, καταρρέοντας αργά μέσα σε μια καταθλιπτική πραγματικότητα, επίπεδη, τοξική, μα παράξενα οικεία. Μια κατάσταση στην οποία έχει βυθιστεί και δεν φαίνεται να θέλει να βγει.
Ίσως φταίει η ελπίδα. Αυτή η εσωτερική μας παρόρμηση να αλλάξουμε κάτι που δεν αλλάζει. Να διορθώσουμε κάποιον που δεν σώζεται. Να επιβιώσουμε μέσα σε κάτι που τελικά θα μας καταπιεί.
Η σκέψη είναι ανήσυχη, σχεδόν εμμονική. Και τότε το παραδέχεται: η σχέση αυτή είναι σαν γυαλί. Εύθραυστη, καταδικασμένη, όμορφη με έναν τρόπο επικίνδυνο. Ξεκάθαρα προσωρινή. Και όμως, δεν έκανε πίσω , το ήξερε απ’ την αρχή.
Uh, she said she can’t feel her face
Yeah, right now I can’t feel my heart
For your feelings there’s no place
Yeah, but you knew that from the start
You and I were made of glass, we’d never last
Meant to die, we moved fast and then we crashed
Μέσα σε αυτήν την ακατάστατη ατμόσφαιρα έκφρασης, σε μια σχέση αβεβαιότητας, χωρίς ρίζες, χωρίς ανθρώπινη παρουσία, χωρίς καρδιά , δεν έχει δικαιολογίες, έχει μόνο γεγονότα τα οποία παρατίθενται με απόλυτη ψυχραιμία.
Missing everything you say
It's not important what you stand for
You're asking will he be the one, I'll be gone before you're done tonight
Waiting for another day
You're not getting what you paid for
Trying to salvage what's undone and deny you got outrun tonight
Never knew her name, they're looking all the same to me
They only chase the fame
There's no one left to blame but me
Κάθε λέξη αντηχούσε σαν παράσιτο — όχι γιατί δεν είχε κάτι να πει, αλλά γιατί δεν είχε πια σημασία. Δεν είχε ποτέ. Ήταν σαν να έβλεπε μια ταινία χωρίς ήχο: ήξερε την πλοκή, ήξερε το τέλος, αλλά δεν μπορούσε να νοιαστεί ούτε για ένα καρέ.
Κι εκείνη; Πίστευε πως ίσως να βρει κάτι. Ρωτούσε με αγωνία αν ο επόμενος θα είναι «ο ένας». Μα δεν είχε χρόνο να της απαντήσει — είχε ήδη φύγει πριν τελειώσει η φράση της.
Η μέρα μετατέθηκε για αύριο. Και το αύριο δεν ήρθε ποτέ.
Αυτό που πήρε, δεν άξιζε καν αυτό που έδωσε. Και ό,τι προσπάθησαν να φτιάξουν, είχε ήδη χαλάσει. Προσπάθησε να το μαζέψει, να το σώσει, να το κουκουλώσει και όσο το έκανε, τόσο πιο πολύ φαινόταν ότι είχε ήδη χάσει.
Ήταν απλά άλλη μία. Δεν ήξερε το όνομά της. Δεν είχε σημασία. Καμιά τους δεν είχε. Όλες έμοιαζαν. Σαν φαντάσματα με ίδιο πρόσωπο, ίδια σχήματα, ίδια μάτια χωρίς φως. Κυνηγούσαν κάτι, ίσως τη φήμη, ίσως το επόμενο βλέμμα, ίσως το επόμενο λάθος.
Και τώρα δεν έχει ποιον να κατηγορήσει. Όλα είναι ήσυχα. Υπερβολικά ήσυχα. Και μέσα σ’ αυτή την ησυχία, συνειδητοποιεί ότι ο μόνος που απέμεινε είναι ο ίδιος.
Όχι με τύψεις.
Όχι με ενοχές.
Με μια άδεια, ωμή αποδοχή.
Και με έναν πόνο που δεν κάνει φασαρία, αλλά σε ακολουθεί παντού.
Σχόλια