«Mickey 17» ή μήπως «Ό,τι πάει λάθος με την ανθρωπότητα»;

Μπορεί το “Mickey 17” να μην είναι όσο καλό όσο ήταν το “Parasite”, το δημιουργικό όραμα όμως του Μπονγκ Τζουν Χο έρχεται στη ζωή επιτυχώς για μια ακόμα φορά.

⭐️⭐️⭐️⭐️

Ο σχολιασμός της καθημερινότητας μέσω της τέχνης αποτελεί συχνό και επαναλαμβανόμενο μοτίβο της εποχή μας. Καλλιτέχνες όλων των ειδών (μουσικοί, σκηνοθέτες, γλύπτες, συγγραφείς κ.ά.) νιώθουν μονίμως την ανάγκη να εκφράσουν τα συναισθήματά τους μέσω της τέχνης. Κάτι ανάλογο κάνει και ο Μπονγκ Τζουν Χο στο “Mickey 17”, μια σατιρική μαύρη κωμωδία με καυστικό χιούμορ που σχολιάζει ό,τι πάει λάθος στον πλανήτη μας σήμερα.

Ο Mickey είναι ένας απλός άνθρωπος, ή μάλλον έτσι μας δίνει να καταλάβουμε ο πολυβραβευμένος δημιουργός των «Παράσιτων». Για να είμαστε ακριβείς όμως, τίποτα που αφορά τον Mickey δεν είναι απλό. Μάλιστα, ο Mickey που γνωρίζουμε στην αρχή της ταινίας είναι ο δέκατος έβδομος εαυτός του. Δηλωμένος σε ένα εθελοντικό πρόγραμμα προκειμένου να γλιτώσει από ένα υπέρογκο χρέος που τον ταλανίζει, ο Mickey ταξιδεύει προς έναν ξένο πλανήτη ενώ ταυτόχρονα χαρίζεται στα χέρια ενός παλαβού και διπλά ηττημένου πολιτικού, μετατρέποντας τον εαυτό του σε πειραματόζωο. «Αναλώσιμος» πλέον, ο Mickey εκτελεί ό,τι αποστολή του αναθέτουν και θέτει μονίμως τον εαυτό του σε κίνδυνο, γνωρίζοντας ότι θα επανεκτυπωθεί μετά τον θάνατό του. Ο φόβος τον κυριεύει, δεν λειτουργεί όμως ως ανασταλτικός παράγοντας για την αποφυγή του άδοξου, ή μάλλον των άδοξων θανάτων του. Όλα πηγαίνουν βάση σχεδίου, μέχρι την απρόοπτη αναποδιά της γέννησης ενός νέου Mickey, του 18, χωρίς να προηγηθεί ο θάνατος της προηγούμενης κόπιας του, πράγμα που φέρνει τα πάνω κάτω στο διαστημικό στόρι του Μπονγκ Τζουν Χο.

Όπως και στις προηγούμενες ταινίες του Κορεάτη σκηνοθέτη, έτσι και σε αυτήν, οι συμβολισμοί παίζουν πρωταρχικό ρόλο για την κατανόηση μιας φαινομενικά απλής ιστορίας. Κατά κάποιον τρόπο, το “Mickey 17” περιγράφει με τον δικό του τρόπο όλες τις ατέλειες, τις στρεβλώσεις ενός πολιτικού συστήματος που χαρακτηρίζεται από την μόνιμη και διαρκή εκμετάλλευση των ανθρώπων του. Εξαρτώμενος από το σύστημα, ο 17 αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα εκμετάλλευσης, με την αφέλεια και την έλλειψη αυτοπεποίθησής του να μην του επιτρέπουν να δει τα πράγματα καθαρά. Μέχρι την εμφάνιση του κλώνου του, του 18, μια κόπια γεμάτη νεύρα και θυμό για την κατάσταση που επικρατεί, ο 17 γίνεται υποχείριο ενός ολοκληρωτικού συστήματος. Σε μια κοινωνία, ωστόσο, υπάρχουν αυτοί που αποδέχονται την μοίρα τους και αυτοί που πεισμώνουν και παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο, πράγμα που κάνει με συγκλονιστικό τρόπο ο Mickey 18.

Ο Robert Pattinson ως Mickey 17 και Mickey 18

Η ταινία μπορεί να διαδραματίζεται στον ουτοπικό πλανήτη Νιφλχάιμ, η κοινωνία, όμως, που χτίζεται μέσα σε εκείνο το διαστημόπλοιο είναι ανατριχιαστικά όμοια με την κοινωνία του σήμερα, με όσα συμβαίνουν τούτη τη στιγμή, κυρίως στην Αμερική. Η «μανία» της κατάκτησης ενός νέου πλανήτη, η περίσσια αυτοπεποίθηση και η τρομακτική αυταρέσκεια χαρακτηρίζουν τον Μάρσαλ, το «μεγάλο αφεντικό» του πλανήτη, με έναν καυστικό τρόπο, υποδηλώνοντας τον παραλογισμό του. Ο τραμπικός τρόπος κυριαρχίας και επιβολής είναι παρόν καθ’ όλη την διάρκεια του φιλμ, με τον Μαρκ Ράφαλο να υποδύεται εξαιρετικά τον υποκριτή και παράφρων πολιτικό, κόπια του σημερινού εθνικιστή πρωθυπουργού της Αμερικής, Ντόναλντ Τραμπ. Εξαιρετικές είναι και οι ερμηνείες από το υπόλοιπο καστ (Νειόμι Άκι, Στίβεν Γιούν, και Τόνι Κολέτ), καθώς μεταφέρουν όλα τα συναισθήματα που απαιτεί το φιλμ με τρομερή ενέργεια και ο καθένας με τον δικό του, μοναδικό τρόπο.

Μπορεί το “Mickey 17” να μην είναι όσο καλό όσο ήταν το “Parasite”, το δημιουργικό όραμα όμως του Μπονγκ Τζουν Χο έρχεται στη ζωή επιτυχώς για μια ακόμα φορά. Μια ταινία τόσο επίκαιρη, που δεν γίνεται να μην ταρακουνήσει την σκέψη σου και που σίγουρα δεν πρέπει να χάσεις.