Από μικρή ηλικία, άκουγα πάντα κάποιον να μιλάει για δίαιτες, διατροφές, για την ανάγκη να χαθούν τα ‘παραπάνω κιλά’ πριν τις γιορτές ή το καλοκαίρι. «Πώς θα βγω έτσι έξω, στον κόσμο!», άκουγα την μητέρα μου και όχι μόνο, να λέει. Εγώ τότε δεν καταλάβαινα. Συνέχιζα ανέμελη, απολαμβάνοντας το μελομακάρονο ή το παγωτό μου.
Όμως σύντομα ήρθε και η δική μου σειρά. Ήταν σαν να με περίμενε η «διατροφή» στη γωνία, έτοιμη να με κατασπαράξει. Πάντα λάτρευα το φαγητό και εξακολουθώ να το λατρεύω. Για εμένα, το φαγητό είναι ζεστασιά, αγάπη ένας τρόπος να δείξεις στον άλλον ότι νοιάζεσαι. Όπως η γιαγιά στο χωριό που πάντα έχει όχι ένα, αλλά δύο και τρία ζεστά φαγητά να σε περιμένουν στο τραπέζι. Παρ’ όλα αυτά, η κοινωνία έχει ζωγραφίσει με κόκκινα γράμματα πάνω μας τις λέξεις «δίαιτα» και «διατροφή», λέξεις που δυστυχώς μας ακολουθούν μέχρι να ζωγραφίσουμε κάτι άλλο επάνω τους.
Δεν άργησε και για εμένα η στιγμή που άρχισα τις επισκέψεις στους διατροφολόγους. Αυτό δεν ξεκίνησε στο γυμνάσιο ή το λύκειο. Η ηλικία που άρχισα αυτά τα ‘ταξίδια’ ήταν κοντά στα 10, δηλαδή τετάρτη δημοτικού. Κάπου τότε ξεκίνησαν και τα, ας τα πούμε, πειράγματα στο σχολείο καθώς η πρόωρη ανάπτυξη ‘κακοφαινόταν’ στα υπόλοιπα πιτσιρίκια. Εμένα αυτή η κατάσταση όπως και σε κάθε παιδί που περνάει κάτι τέτοιο για πρώτη φορά, με έκανε να αμφισβητώ τον εαυτό μου, να σκέφτομαι ότι εγώ κάνω κάτι λάθος και προσπαθούσα να καταλάβω τι, προκειμένου να το αλλάξω. Για να αρέσω, Για τον κόσμο. Για να βγω έξω…
Ο καιρός περνούσε και οι επισκέψεις στους διατροφολόγους συνεχίζονταν. Άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε χωρίς. Οι σκέψεις μου όλο και περισσότερες, η ανάγκη μου να αρέσω όλο και μεγάλωνε. Τσουπ, σκάει η προ-εφηβεία. Τα πράγματα δυσκολεύουν. Έκτη δημοτικού: αλλαγές, καινούριο σχολείο, γενικότερα δύσκολες καταστάσεις. Τότε κυριαρχούσε μέσα μου η σκέψη για το τι πρέπει να κάνω για να αρέσω πιο πολύ.
Έρχομαι σε επαφή με τα social media για πρώτη φόρα. Πρώτη-δευτέρα γυμνασίου ήμουν. Αρχίζω λοιπόν να σκρολάρω, να βλέπω φωτογραφίες διάσημων, να βλέπω βιντεάκια με ιδέες για το πως να χάσεις εύκολα κιλά, «μαγικές» δίαιτες που υπόσχονται ότι θα σε κάνουν να μοιάζεις με μοντέλο στο πι και φι! Παράλληλα, οι πιέσεις του εξωτερικού περιβάλλοντος και τα ανθυγιεινά πρότυπα που έθετα για τον εαυτό μου, με οδήγησαν στο body dysmorphia. Έρχεται καραντίνα. Μέσα σε αυτούς τους τρεις μήνες, βάζω στόχους, τους πετυχαίνω · κάνω συστηματική διατροφή, γυμναστική και φτάνω στον στόχο που «πάντα ήθελα», ή νόμιζα ότι ήθελα. Το ιδανικό.
Το dark side είναι ότι μετά από αυτή την προσπάθεια μου έγινε εμμονή να διατηρήσω ένα νούμερο στην ζυγαριά. Έφτασα σε σημείο εξάντλησης του οργανισμού μου αφού βγήκαμε από την καραντίνα, διότι προσπαθούσα να αθλούμαι δύο φορές την ημέρα, να τρώω μόνο 1500 θερμίδες, και λιγότερες, και μέσα σε όλα να παρακολουθώ 8 ώρες μαθημάτων. Δεν ήταν προφανώς εφικτό. Θυμάμαι, βγαίναμε για φαγητό οικογενειακώς και ένιωθα τύψεις αν έτρωγα ένα κομμάτι πίτσα. Την επόμενη μέρα, για τιμωρία, έτρωγα μία κουταλιά γιαούρτι και πέντε αμύγδαλα γιατί την προηγούμενη «ξέφυγα» (δηλ. έφαγα 1800 αντί για 1500 θερμίδες). Φυσικά η γνώμες του περίγυρου συντηρούσαν όλα αυτά.
Σε όλη αυτή την δυστυχία, γιατί για εμένα ήταν μία ζωντανή κόλαση χωρίς υπερβολή, δεχόμουν τα περισσότερα κομπλιμέντα από ποτέ. Άρχισα να σκέφτομαι ότι η αξία μου συνδέεται με την εμφάνιση μου, μία ιδέα που καλλιεργούνταν χρόνια μέσα μου, που ακόμη και σήμερα με κυνηγάει. Όμως αντί εγώ να κάνω ένα βήμα πίσω και να πω στον εαυτό μου αυτό το «Μπράβο, τα κατάφερες», πίεζα όλο και περισσότερο, στερούμουν όλο και παραπάνω για να διατηρήσω την τέλεια, τόσο αγαπητή εικόνα μου, να μην ‘απογοητεύσω’ κανέναν, να συνεχίσω να αρέσω.
Όπως μπορείτε να καταλάβετε δεν άντεξα και πολύ. Ο περίγυρος μου άρχισε να ανησυχεί ότι δεν τρώω, ότι έχω μείνει ‘πετσί και κόκαλο’, ότι θα πάθω τίποτα εάν συνεχίσω έτσι. Ο ίδιος περίγυρος που με πίεζε να αδυνατίσω, να κάνω διατροφή, να σταματήσω να τρώω τόσο λαίμαργα. Ας μην παρεξηγηθώ: δεν φταίει εξ ολοκλήρου ο περίγυρος άλλα έχει βάλει το χεράκι του.
Στο τέλος της ημέρας κατηγορώ τον εαυτό μου που επέτρεψα να ξεχάσω ποια πραγματικά είμαι και να μπω σε καλούπια που οι άλλοι τοποθέτησαν μπροστά μου, είτε αυτοί οι άλλοι είναι η κοινωνία, είτε η οικογένεια, είτε οι ‘φίλοι’. Στο τέλος κάθε μέρας την ευθύνη την έχω εγώ για τον εαυτό μου, εσύ για τον δικό σου, και ο καθένας για τον δικό του, αλλά είναι όμορφο όταν έχεις κάποιον εκ των έσω να σου κρατάει το χέρι και να σε καθοδηγεί όμορφα χωρίς να χρειαστεί να χαθείς για να βρεις τον δρόμο.
Φτάνω, λοιπόν, δευτέρα-τρίτη λυκείου. Είμαι πιο δραστήρια στα social, μοιράζομαι διατροφικές συνήθειες και lifestyle. Έχω ξεφύγει, κάπως, από την νοοτροπία ‘τιμωρώ τον εαυτό μου επειδή έφαγα λίγο παραπάνω’. Αρχίζω να έχω σταδιακά μία πιο υγιή σχέση με το φαγητό, παρ’ όλο που το body dysmorphia εξακολουθεί να παραμένει. Σε αυτή την φάση που βρίσκομαι, έχω απομακρυνθεί από τοξικούς κύκλους που δηλητηρίαζαν εμένα και τις σκέψεις μου, την εικόνα που είχα για εμένα και τους γύρω μου. Μαθαίνω σιγά σιγά να αγαπώ ξανά το φαγητό και δεν είμαι παγιδευμένη σε έναν κύκλο αυτοτιμωρίας και μιζέριας.
Με τον καιρό, καθώς, μετακόμισα Θεσσαλονίκη για σπουδές, τα ποσταρίσματα πληθαίνουν και το κοινό μεγαλώνει. Με το κοινό έρχεται η αλληλεπίδραση και με αυτή η επιβεβαίωση ότι κάτι κάνω σωστά! Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από την ικανοποίηση όταν έρχεται κάποιος, έστω και αμυδρά γνωστός, και σου λέει ότι του άλλαξες την ζωή, του έδωσες κίνητρο να παλέψει για τον εαυτό του. Μπορεί να μην έχω εκατομμύρια follows ή αμέτρητα likes, αλλά για εμένα αυτό που μετράει είναι μέσα από την καθημερινότητα μου ή τις συνταγές μου, να κάνω τον άλλον να νιώθει καλά, να περνάει ευχάριστα η ώρα του. Αν βοηθήσω έστω και έναν, για εμένα αυτό είναι νίκη.
Δεν πρόκειται περί breaking news. Ωστόσο, πιστεύω ότι πολλοί, νέοι και ενήλικες, περισσότεροι άνθρωποι από ότι γνωρίζουμε ή μπορούμε να φανταστούμε, παλεύουν καθημερινά με σκέψεις παρόμοιες και χειρότερες από αυτές που περιέγραψα. Είναι καλό να τονίσουμε, ότι όλα είναι στο χέρι μας, και ότι, με χρόνο και ευγένεια προς τον εαυτό μας, μπορούμε να τα καταφέρουμε. Εσύ είσαι ο μεγαλύτερος εχθρός σου, αλλά και ο μεγαλύτερος σου φίλος. Διάλεξε ποια πλευρά θέλεις να ακολουθήσεις…
Comments