Η σιωπή της νύχτας σκίστηκε από τη λάμψη μιας φωτιάς και ο χάλυβας έτριξε σα να ούρλιαξε.
Ένα βράδυ σαν όλα τα άλλα. Ένα βράδυ που η ζωή κοιλούσε στις ράγες τις ρουτίνας, γεμάτη όνειρα που κοιμόντουσαν στο βαγόνι ενός τρένου. Η νύχτα των τεμπών φέρει πάνω της μια σιωπή που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Εκείνη η σιωπή που δεν αφήνει περιθώρια να ακουστεί η άνασα του χρόνου, η σιωπή του αναπάντεχου, του απρόβλεπτου.
Η τραγωδία στα Τέμπη δεν ήταν ατύχημα. Ήταν προδιαγεγραμμένο έγκλημα, ένα χρονικό θανάτου προαναγγελθέντος από μια κοινωνία που έχει συνηθίσει να συγχωρεί την αδιαφορία. Ήταν η σύγκρουση όχι δύο τρένων, αλλά της ανθρώπινης ζωής με την ανευθυνότητα, της ελπίδας με την γραφειοκρατία, του αύριο με την ωμή εγκατάλειψη.
Κι όμως, η ζωή τόσο εύθραυστη, κρεμόταν από μία λεπτή κλωστή. Ένα φως φάνηκε στην άκρη της τροχιάς, όχι σαν σημάδι ελπίδας, αλλά σαν τελευταία ειρωνεία ενός συστήματος που αφήνει λάθη δίχως λύσεις. Το δυστύχημα, ήταν η κορύφωση μιας σειράς λαθών, που κανείς δεν φρόντισε να διορθώσει. Οι φλόγες που ξέσπασαν έσβησαν φωνές, διέκοψαν διαδρομές, διέγραψαν σχέδια και ζωές.
Και μετά, σιγή. Μια σιγή βαριά, όχι από ηρεμία αλλά από ερωτήματα που μένουν αναπάντητα. Μια κοινωνία που συνεχίζει άλλοτε με οργή, άλλοτε με θλίψη, αλλά συχνά με μία αίσθηση αδράνειας που επιτρέπει να επαναλαμβάνονται τέτοιες τραγωδίες. Δεν ήταν η μοίρα, δεν ήταν η κακή στιγμή. Ήταν η αλυσίδα των παραλείψεων, η συνήθεια να περιμένουμε το κακό για να αναζητήσουμε το σωστό. Η τραγωδία του ότι η αδράνεια το επέτρεψε να συμβεί.
Οι ράγες παραμένουν εκεί, μάρτυρες μίας νύχτας που δεν πρέπει να ξεχαστεί. Ένα ρολόι που σταμάτησε σε μία συγκεκριμένη ώρα, θυμίζει ότι η ζωή μπορεί να ανατραπεί σε μία στιγμή. Ο χρόνος συνεχίζει να κυλά, αλλά η μνήμη οφείλει να παραμείνει ζωντανή.
Δεν είναι όμως μόνο η μνήμη που έχει σημασία. Είναι και η πράξη. Η ευθύνη να μην επιτρέψουμε ξανά να γίνουν τα ίδια λάθη, να μην αφήσουμε τις ίδιες ελλείψεις να καταδικάσουν ξανά ανθρώπινες ζωές. Η απαίτηση για αλλαγή δεν πρέπει να είναι μια παροδική συναισθηματική αντίδραση, αλλά μια σταθερή και επίμονη διεκδίκηση.
Το ερώτημα που παραμένει είναι αν αυτή η σιωπή θα διαρκέσει ή αν θα μετατραπεί σε κραυγή για αλλαγή. Αν θα μείνει μια ακόμα τραγωδία στο παρελθόν ή αν θα γίνει αφορμή για ένα διαφορετικό μέλλον. Γιατί η αληθινή δικαίωση δεν έρχεται με το πέρασμα του χρόνου, αλλά με την αλλαγή που δεν επιτρέπει να γραφτούν ξανά οι ίδιες ιστορίες.
Yorumlar