Καθώς κάθομαι σε μια καφετέρια αποφασισμένη να γράψω την παρακάτω ιστορία, ακούγεται το τραγούδι της Marilyn Monroe, I wanna be loved by you. Η αγαπημένη Γυναίκα της Μητέρας μου, μεγάλη σύμπτωση όπως καταλαβαίνετε, και της αφιερώνω το κείμενο που ακολουθεί.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια Γυναίκα, πιεσμένη από την κοινωνία και τα ταμπού της, πιεσμένη από την οικογένεια της και το τι θα πει ο κόσμος να δημιουργήσει την δική της οικογένεια με τον πρώτο άνδρα που θα γνωρίσει, μην έχοντας ελευθερίες να φλερτάρει, να γνωρίσει ανθρώπους, να δημιουργήσει τα δικά της standards για την ζωή της. Κατέληξε με έναν άνθρωπο κακό, ανεύθυνο, ασυναίσθητο. Έκανε 2 παιδιά μαζί του που θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν ο μόνος λόγος της για μια ευτυχισμένη και γεμάτη ζωή. Με τα χρόνια, καταλάβαινε κι εκείνη και τα παιδιά της την έλλειψη του ανδρός και του πατέρα από το σπίτι, περιβάλλον το οποίο γινόταν όλο και περισσότερο ακατάλληλο και αποπνικτικό. Έτσι, πάλεψε με κοινωνικές προκαταλήψεις, με οικονομικά προβλήματα, με ψυχικό βάρος να διεκδικήσει κάτι καλύτερο για την ζωή της και για τον εαυτό της. Εκείνες τις στιγμές είμαι βέβαιη ότι δεν περίμενε και δεν πίστευε σε μια καλή εξέλιξη των πραγμάτων. Όμως δεν τα έβαλε ποτέ κάτω. Νομίζω πως κατάλαβε πόσο σημαντική είναι η μικρή μας ζωή για να την σπαταλάμε σε καταστάσεις και ανθρώπους που μας στεναχωρούν, μας πιέζουν και δεν μας αφήνουν να είμαστε ελεύθεροι και ευτυχισμένοι. Χαρούμενα και περήφανα αναφέρω πως αυτή η Γυναίκα είναι η δική μου Μητέρα. Έκανε ό,τι καλύτερο για μένα και αυτό δεν ήταν να μου εξασφαλίσει ένα ελεύθερο και ξέγνοιαστο περιβάλλον όπως εκείνη μπορεί να νομίζει αλλά μου έδειξε πως πρέπει να διεκδικούμε για τα πράγματα που μας αξίζουν, να βγαίνουμε από τα όρια μας και να μην αφήνουμε άλλους ανθρώπους να ποδοπατάνε βασικές μας ελευθερίες. Αν ήθελα μια φορά να απομακρυνθώ από τον πρώην άνδρα της για μένα, ήθελα 100 φορές περισσότερο να απομακρυνθεί η Μητέρα μου, να αναπνέει ελεύθερα, να έχει την ηρεμία της και να αγαπηθεί όπως της αξίζει. Προς όλες τις Γυναίκες εκεί έξω, ποτέ δεν είναι αργά να κάνετε μια καινούργια αρχή, να παλέψετε για την ζωή που απλόχερα σας δόθηκε, να αγαπήσετε και να αγαπηθείτε, να κυνηγήσετε τα όνειρα σας και να βάλετε τον Εαυτό σας πάνω απ' όλα κι από όλους. Δεν υπάρχει πιο ανήκουστη φράση από την "μένουμε μαζί για τα παιδιά". Δεν είστε μόνο γονείς. Τα παιδιά θα μεγαλώσουν εξίσου καλά, αν όχι καλύτερα, καθώς θα βρίσκονται σε ένα υγιέστερο περιβάλλον. Κάποιες φορές το "μαζί" κάνει περισσότερο κακό. Ως παιδί χωρισμένων γονιών, μπορώ να πω ότι το διαζύγιο τους ήταν το πιο λυτρωτικό και απελευθερωτικό σημείο στην έφηβη ζωή μου και βοήθησε στο να φύγω από ένα καταπιεστικό περιβάλλον, από έναν πατέρα μου αδιαφορούσε για τις ανάγκες μου και την προσωπική μου εξέλιξη κάνοντας με μία έφηβη φοβισμένη να εκφραστώ. Η Μητέρα μου κάποια στιγμή μου είπε "Το χρωστούσα σε σένα να χωρίσω". Απευθείας σκέφτηκα "Όχι, το χρωστούσες σε σένα". Για την Άννα.
Comments