top of page
Αναζήτηση

Παρατάξεις στα Πανεπιστήμια: Υγιής Συνδικαλισμός ή Κομματική Προπαγάνδα;

Στις 14 Μαΐου έχουν οριστεί οι φοιτητικές εκλογές, με τις παρατάξεις να έχουν ξεκινήσει τις προεκλογικές ετοιμασίες. Από αφίσες και πανό, μέχρι υποσχέσεις για εκδρομές και σημειώσεις, ο Μάιος είναι ο μήνας όπου ξαφνικά όλοι ενδιαφέρονται για τους φοιτητικούς συλλόγους και το μέλλον των ελληνικών Πανεπιστημίων. Πόσο «αγνές» είναι όμως οι προθέσεις των υποψηφίων, πόσο νόμιμη η συμμετοχή παρατάξεων στις εκλογές και τι επίδραση έχει η παραταξιακή κουλτούρα στη συμμετοχή των φοιτητών στους συλλόγους;




Νομιμότητα παρατάξεων


Σχετικά με την εκλογική διαδικασία, στο καταστατικό λειτουργίας στων Φοιτητικών Συλλόγων αναγράφεται: «Οι συνδυασμοί των υποψηφίων δεν απαγορεύονται, αρκεί να μην έχουν πολιτικό σχήμα και να είναι ανεξάρτητοι». Συνεπώς λοιπόν, αν η συμμετοχή των παρατάξεων απαγορεύεται ρητά, πώς παραμένουν σε κάθε τμήμα, κάθε πόλης; Η απάντηση είναι όσο απλή όσο και οξύμωρη. «Μα είμαστε ανεξάρτητοι!» Φυσικά, στην επακόλουθη ερώτηση «Μα πώς; Αφού είστε γραμμένοι στο τάδε κόμμα και μάλιστα ο ίδιος ο πρόεδρος του κόμματος σας αναγνωρίζει δημοσίως ως δική τους παράταξη» είναι μάλλον απίθανο να ληφθεί τεκμηριωμένη απάντηση. Αυτός είναι και ο λόγος που βλέπουμε ΔΑΠ, Πανσπουδαστική και ΠΑΣΠ αντί για ΝΔ, ΚΚΕ και ΠΑΣΟΚ, μία ακόμα απόπειρα αποπροσανατολισμού. Φυσικά, η προαναφερθείσα ανεξαρτησία μπαίνει σε «λειτουργία αναμονής» μόλις τους ζητηθεί να κολλήσουν προπαγανδιστικές αφίσες με το λογότυπο και την υπογραφή του κόμματος, να ενημερώσουν στις ομαδικές των φοιτητών για τη νεότερη εκδήλωση της κομματικής τους νεολαίας ή να ποζάρουν στις κάμερες με τον εκάστοτε ομοϊδεάτη βουλευτή στην κοπή πίτας της παράταξης.

 

Κομματική επιρροή


Γιατί όμως να αποτελεί πρόβλημα η παρουσία «ανεξάρτητων» κομματικών φορέων και η συμμετοχή τους στον Σύλλογο; Εξάλλου, είναι δικαίωμα του καθενός να υποστηρίζει και να προωθεί όποιο κόμμα επιθυμεί. Η απάντηση βρίσκεται στη διαφορά στόχων μεταξύ Φοιτητικών Συλλόγων και υποψηφίων με κομματικές βλέψεις.


Οι στόχοι ενός Φοιτητικού Συλλόγου εκτείνονται σε 3 βασικούς άξονες: α) Προβληματισμός για κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα και συμμετοχή σε αντίστοιχες δράσεις, β) Επικοινωνία με τους καθηγητές και τα όργανα διοίκησης του Πανεπιστημίου για προβλήματα που απασχολούν τους φοιτητές και γ) Οργάνωση και προώθηση πολιτιστικών και επιστημονικών δράσεων.


Όσων αφορά το πρώτο, οι παρατάξεις έχουν ένθερμη συμμετοχή. Ζητήματα όπως το Νομοσχέδιο για την ίδρυση μη-κρατικών Πανεπιστημίων και οι κινητοποιήσεις για το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, συσπείρωσαν τις παρατάξεις και αναζωπύρωσαν το ενδιαφέρον των φοιτητών για τα κοινά. Δυστυχώς, στα άλλα δύο δεν ισχύει το ίδιο.


Στα περισσότερα τμήματα, ο Φ.Σ. είναι αντικείμενο απαξίωσης από τους καθηγητές, οι οποίοι αντιμετωπίζουν τους εκλεγμένους ως «ασόβαρους, δίχως ενδιαφέρον για τη σχολή τους, κομματικούς μπαχαλάκηδες». Το αν ο χαρακτηρισμός αυτός αληθεύει είναι δευτερεύων ζήτημα, όμως η έλλειψη διαύλου επικοινωνίας με τους καθηγητές παραμένει και είναι προβληματική.


Ως προς τον τρίτο άξονα, τις δράσεις αυτές τις έχουν εγκαταλείψει προ πολλού οι Φοιτητικοί Σύλλογοι (εκτός αν είναι εκδρομές ή ημερίδες όπου οι ομιλητές είναι, εντελώς συμπωματικά, μέλη του κόμματος που ανήκει η διοργανώτρια παράταξη) και τις αναλαμβάνουν πλέον ομάδες φοιτητών με αμιγώς επιστημονικό χαρακτήρα.


Ίσως αξίζει να αναρωτηθούμε, για μία νεολαία κόμματος της αντιπολίτευσης, ποιο είναι το συμφέρον της; Να εργαστεί για την επίλυση των προβλημάτων της σχολής ή να διατυμπανίζει το πόσο χαμηλής ποιότητας είναι τα Πανεπιστήμια και κατά συνέπεια η πολιτική της κυβέρνησης; Και αντίστοιχα για μία κυβερνητική νεολαία, αξίζει να αναδείξει τα θέματα που απασχολούν και επιβαρύνουν τους φοιτητές ή μήπως είναι προτιμότερο να ισχυρίζονται πως μετά τις εθνικές εκλογές, η τριτοβάθμια εκπαίδευση ακμάζει; Δυστυχώς, η μέση λύση του υγιή διαλόγου φαντάζει μάλλον ουτοπική.

 

Συμμετοχή των φοιτητών


Η έννοια ενός Πανελλαδικού φοιτητικού συνδικαλιστικού φορέα έχει αδιαμφισβήτητα οφέλη για την φοιτητική κοινότητα. Ένας δίαυλος επικοινωνίας με τα  όργανα διοίκησης, αλλά και συλλογικές διεκδικήσεις σε εθνικό επίπεδο, μπορούν να φέρουν λύση σε πλήθος προβλημάτων. Υπάρχει όμως τέτοιος φορέας, που ταυτόχρονα να εκφράζει σημαντικό μέρος των φοιτητών;


Στις φοιτητικές εκλογές του 2024, το ποσοστό αποχής ήταν 93% επί των εγγεγραμμένων φοιτητών και 86% επί των ενεργών (δηλαδή όσων δεν έχουν ξεπεράσει τα ν+ν/2 έτη), ποσοστά που προκύπτουν από 51.500 ψηφίσαντες [1], 700.000 εγγεγραμμένους και 362.000 ενεργούς φοιτητές [2]. Ίσως λοιπόν, ο μεγαλύτερος αντίπαλος κάθε παράταξης να μην είναι αυτοί που βλέπουν απέναντι, αλλά η παράταξη της αποχής.


Πηγές

[2] 2024.12.19_Έκθεση_ΕΘΑΑΕ_2023

 
 
 

Comments

bottom of page