Άμα κάποιος μου έλεγε ότι μέσα σε ένα λεωφορείο θα μπορούσα να πάρω μαθήματα ζωής, θα γελούσα και θα τον κορόιδευα. Και όμως μέσα σε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς έμαθα την αχαριστία, την πείνα, τη φτώχεια που κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια στην κοινωνία μας.
Η ιστορία έχει ως εξής: ανέβηκα πάνω στο λεωφορείο και ακριβώς από πίσω μου ανέβηκαν και δυο παιδάκια, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, τα οποία ήταν έγχρωμα. Η πρώτη μου κίνηση, χωρίς να το πολυσκεφτώ, ήταν να σφίξω πάνω μου την τσάντα μου, ώστε να μην μου κλέψουν κάποιο προσωπικό μου αντικείμενο. Το ίδιο έκαναν και οι περισσότεροι από τους συνεπιβάτες του λεωφορείου όπως παρατήρησα. Τα δύο αυτά παιδιά όμως φόρεσαν τη μάσκα τους, έκοψαν το εισιτήριό τους και κάθισαν σε δυο άδειες θέσεις, η μία εκ των οποίων βρισκόταν δίπλα από τη θέση ενός άντρα. Συνεχίζοντας τη διαδρομή μου, μέχρι να κατέβω στον προορισμό μου, άκουγα συνεχώς το αγοράκι να ρωτάει πράγματα στον κύριο δίπλα του, όπως το γιατί κρατούσε έναν υπολογιστή, γιατί φορούσε γραβάτα κ.λπ. Αδιαφόρησα. Την επόμενη ερώτηση όμως δεν την περίμενα.
Περάσαμε μπροστά από ένα γήπεδο στο οποίο έκαναν προπόνηση ποδοσφαίρου μερικά παιδιά, και το αγοράκι ενθουσιασμένο ρώτησε τον κύριο "τι κάνουν εκεί τα παιδιά;".
Ο άντρας τού απάντησε "παίζουν", οπότε το αγοράκι ρώτησε "τζάμπα όμως παίζουν εκεί μέσα;", και ο κύριος του είπε πως πρέπει να πληρώσουν, για να μπορούν να χρησιμοποιούν το γήπεδο, και το αγοράκι με απορία και αγανάκτηση συνέχισε: "για να παίξω δηλαδή, πρέπει να πληρώσω πολλά λεφτά;"
Ακούγοντας όλη τη συζήτησή τους δάκρυσα, συγκινήθηκα, λυπήθηκα και θύμωσα με τον εαυτό μου και την κοινωνία. Το αγοράκι αυτό είναι ένα ΠΑΙΔΙ, ένα παιδί όπως και όλα τα άλλα, το οποίο θέλει μόνο να παίξει και να χαρεί. Ωστόσο, από μικρή ηλικία αναγκάστηκε να μάθει τη σκληρή σημασία του ρατσισμού, του κοινωνικού και οικονομικού αποκλεισμού, έννοιες οι οποίες για ένα άλλο παιδί της ίδιας ηλικίας θα ήταν άγνωστες. Γιατί να πρέπει κάποιος να πληρώσει, για να παίξει; ήταν η απορία του μικρού αγοριού και έγινε και δική μου επίσης.
Μόλις αποβιβάστηκα από το λεωφορείο, κατάλαβα την αδικία που υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο, αλλά κυρίως αντιλήφθηκα την αχαριστία των ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου, που συνεχώς ζητάμε και ζητάμε και αγοράζουμε πράγματα που δεν τα χρειαζόμαστε, ενώ παραδίπλα βρίσκεται ένα παιδί, ένας άνθρωπος που έχει πολύ λιγότερα. Μέσα λοιπόν σε ένα λεωφορείο μπορεί να βρίσκεται ένα παιδί, το οποίο και να χρειάζεται όχι απαραίτητα χρηματική βοήθεια, αλλά ψυχολογική υποστήριξη, να χρειάζεται να το προσέξουμε, να του μιλήσουμε, να το ακούσουμε. Άλλωστε όλοι άνθρωποι είμαστε και έχουμε ανάγκη από λίγη αγάπη.
Αν έστω και ένα παιδί σε κάποια άκρη του κόσμου πεθαίνει από την πείνα ή από τον πόλεμο,
τότε ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρά.
Ν. Καζαντζάκης
Comments