Θεσσαλονίκη - ένα βίωμα που γίνεται έργο, ένα έργο που γίνεται βίωμα

Ο visual artist Θανάσης Δάπης μάς μιλάει για την πορεία του και την καθημερινότητα των νέων καλλιτεχνών στην Θεσσαλονίκη.

Πολυδιάστατος και τολμηρός, ο Θανάσης Δάπης ανήκει στη νέα γενιά visual artists που αντλούν έμπνευση από τον παλμό της Θεσσαλονίκης, μιας πόλης γεμάτης αντιθέσεις, χρώματα, ιστορία και σύγχρονες αφηγήσεις. Με καταβολές από καλλιτεχνική οικογένεια -η γιαγιά του, Λόλα Νικολάου, διατηρεί gallery στην πόλη (Τσιμισκή 52)-, ήρθε από νωρίς σε επαφή με καλλιτεχνικά περιβάλλοντα, αλλά και γνώρισε σπουδαίους/ες καλλιτέχνες.

Σήμερα, αξιοποιεί με άνεση της ψηφιακές πλατφόρμες και τολμά να διερευνά διαφορετικά μέσα έκφρασης, δημιουργώντας έργα που συνομιλούν τόσο με την πολυπληθή ιστορία της πόλης, όσο και με τους ρυθμούς της Gen Z. Οι πειραματικές του προσεγγίσεις αντικατοπτρίζουν τη ζωντάνια μιας γενιάς που επαναπροσδιορίζει συνεχώς τη δημιουργία. Στη συνέντευξη που ακολουθεί μοιράζεται τις εμπειρίες του -από την ταυτότητα του ως Θεσσαλονικιός ζωγράφος, μέχρι τον ενθουσιασμό και τις ανησυχίες του για την πρώτη του ατομική έκθεση- αποκαλύπτοντας τον καλλιτεχνικό δυναμισμό της πόλης.

Λεζάντα : «Υποσυνείδητα», 2025 Μικτή τεχνική σε καμβά, 120 x 140 εκ.

Συνομιλώντας με τον Θανάση…

Σε πολλές συνεντεύξεις, αυτοπροσδιορίζεσαι ως “Θεσσαλονικιός καλλιτέχνης”. Πώς έχει εξελιχθεί αυτή η ταυτότητα για εσένα από τότε που ξεκίνησες μέχρι σήμερα;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Έπειτα σπούδασα στην τοπική Σχολή Καλών Τεχνών και συνεχίζοντας να ζω εδώ μέχρι και σήμερα, θεωρώ πως το προσωπικό μου βίωμα διαπλέκεται αναπόσπαστα με το καλλιτεχνικό μου έργο. Το βίωμα μου γίνεται κομμάτι του έργου μου, αλλά και το έργο κομμάτι του βιώματος μου. Συνδέω τη Θεσσαλονίκη τόσο με το γαλάζιο του ουρανού, που σμίγει με τη θάλασσα, όσο και με το γκρίζο της αστικής καθημερινότητας. Αυτή η πόλη με εμπνέει και γίνεται ουσιαστικό κομμάτι του έργου μου.

Έχεις αισθανθεί ποτέ ότι οι εξωτερικές φωνές γίνονται δυνατές; Διαφορετικές προσδοκίες να σε τραβούν σε διαφορετικές κατευθύνσεις από αυτή που θα ήθελες; Δηλαδή την πίεση της κοινωνίας να εκπροσωπήσεις κάτι συγκεκριμένο, -από το “να σπάσεις τους κανόνες” μέχρι το να “εκπροσωπήσεις την πόλη σου”;

Όχι, διαμορφώνω μόνος μου τη γλώσσα και το προσωπικό μου εικαστικό ύφος, το οποίο με τον καιρό αποκτά όλο και πιο έντονη ταυτότητα. Ακόμη κι αν επιλέξω να εκφραστώ με άλλα μέσα, η ταυτότητα παραμένει σταθερά παρούσα. Δεν αισθάνομαι πίεση από την κοινωνία, κάθε άλλο… επηρεάζομαι από όσα συμβαίνουν γύρω μου και τα αντιμετωπίζω ως πηγή έμπνευσης.

Έχοντας μιλήσει για τις κοινωνικές προσδοκίες, η πραγματικότητα της καλλιτεχνικής πρακτικής στην πόλη μπορεί να φέρει διάφορα εμπόδια και δυσκολίες. Έχει χρειαστεί να αναβάλλεις επαγγελματικά σχέδια;

Μέχρι σήμερα, όχι μόνο δε χρειάστηκε να αναβάλλω κάτι, αλλά αντιθέτως έχω την τύχη να έχω δεχθεί αρκετές προτάσεις. Η ταυτόχρονη διαχείριση πολλαπλών δράσεων, αφενός μπορεί να προκαλεί μια πίεση στον καλλιτέχνη, στην περίπτωση μου όμως, νιώθω πως μέσα από αυτό  το πλαίσιο έχει έρθει η μεγαλύτερη εξέλιξη.  

“Worst comes to worst”, 2025 Mixed media on fine art inkjet print mounted on MDF, steel frame 60x65 cm Athan Dapis

Ποιοι χώροι (επίσημοι ή εναλλακτικοί) στη Θεσσαλονίκη δίνουν ευκαιρίες σε νέους/ες καλλιτέχνες να εκθέσουν τα έργα του και να δημιουργήσουν;

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια άνθιση όσον αφορά νέους χώρους που σκοπό έχουν να προβάλλουν το έργο, κυρίως, νέων καλλιτεχνών. Αυτοί οι χώροι μπορεί να είναι μικρές γκαλερί, μαγαζιά εστίασης με έντονη καλλιτεχνική δραστηριότητα, πρωτοβουλίες όπως τα βραβεία Mataroa, αλλά και προγράμματα με τη μορφή artist residency, τα οποία όλο και πληθαίνουν.

Η πρώτη ατομική σου έκθεση πλησιάζει. Πώς νιώθεις;

Όσο τα εγκαίνια πλησιάζουν, το άγχος μεγαλώνει. Πρόκειται για την πρώτη ατομική έκθεση και νιώθω ευλογημένος. Νιώθω, θα έλεγα ένα άγχος μεν, δημιουργικό δε, διότι δεν σου κρύβω ότι λειτουργώ καλύτερα υπό πίεση. Όσο πλησιάζει η έκθεση, τόσο περισσότερο πιέζω τον εαυτό μου να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ.