Θεσσαλονίκη 3/12/2022 ώρα 9:27
Φωτιά στην απέναντι πολυκατοικία. Καίγεται το διαμέρισμα στον τρίτο όροφο. Δεκαπέντε πυροσβέστες προσπαθούν να νικήσουν τις φλόγες. Ο μαύρος καπνός που βιάζεται να ξεχυθεί σε όλη την ατμόσφαιρα ταιριάζει τέλεια στο γκρίζο χρώμα που φόρεσε σήμερα ο ουρανός.
Λίγες μέρες πριν μια κοπέλα εικοσιένα ετών παρασύρεται ακούσια και εγκαταλείπεται στην υγρή άσφαλτο της Εγνατίας οδού, στο ύψος της Καμάρας. Κάποιες ώρες μετά, τα όνειρά της πενθούν. Το ίδιο και η οικογένειά της. Το ίδιο και όποιος/α διάβασε αυτήν τη λυπηρή είδηση. Κάποιος την είδε αιμόφυρτη και την έκλεψε. Γράφω αυτές τις γραμμές και τρέμω. Την έκλεψε. Ήταν η πρώτη του σκέψη στο αντίκρισμα αυτής της εικόνας. Την έκλεψε.
Χθες με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος μου και έκλαιγε. Τη χτυπάει μού είπε. Την έχει χτυπήσει τέσσερις φορές. Η μάνα του είπε στην κόρη της ότι ένα χαστούκι δεν είναι ξύλο. Αλλά ο φίλος μου φαίνεται να μην το βλέπει έτσι.
Σε άλλα νέα, πιάστε χαρτί και στιλό και σημειώστε. Υποτίμηση του ευρώ, ενεργειακή κρίση, κλιματική αλλαγή, άνθρωποι που παρκάρουν ακόμη αδιάφοροι σε θέσεις αναπήρων, αγορασμένα πτυχία, ημιμάθεια, βιασμοί, ανασφάλεια, χάπια, υπαμειβόμενοι/ες εργαζόμενοι/ες, απλήρωτες υπερωρίες, τιμή του γάλατος στα δύο ευρώ σχεδόν, κλειστό το καλοριφέρ, μέχρι να πιάσουν τα γερά κρύα, ψεύτικες σχέσεις, ιερείς ασελγούν σε ανήλικα παιδιά. Φτάνει. Όχι, δεν τελειώνει η λίστα εδώ. Όποιος/α αντέχει ας τη συμπληρώσει. Θα του/της πάρει ώρα.
Και μέσα σε όλα αυτά εσύ πρέπει να βρεις το κουράγιο να σηκωθείς το πρωί και να χαμογελάσεις που ξύπνησες σε αυτόν τον κόσμο. Σε αυτόν ξαναλέω. Θα μου πει τώρα κάποιος/α το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις. Υπάρχουν και άλλα πόσα καλά και όμορφα και ευλογημένα που έχουμε και πρέπει να υμνούμε τον Θεό και τη ζωή για αυτά. Και συμφωνώ με όλη μου την καρδιά. Αλλά πώς να τα δεις, πόσο εύκολο είναι να μην σε παρασύρει η κατρακύλα της κοινωνίας. Πήραμε την κάτω βόλτα, όμορφή μου Παναγιώτα, που λένε και στο χωριό μου. Πώς να ξεπεράσεις το γεγονός ότι περπατάς χρόνια σε αυτόν τον δρόμο και πως θα μπορούσες να είσαι εσύ αυτή η κοπέλα. Πώς να λησμονήσεις τον τρόμο που αισθάνεσαι κάθε φορά που ανοίγεις την τηλεόραση να ακούσεις τι γίνεται στον κόσμο. Πώς να προσπεράσεις το γεγονός ότι για όλα αυτά στην πραγματικότητα φέρεις και εσύ ευθύνη. Έλα τώρα, το ξέρεις πως φταις. Όλοι φταίμε. Μπορεί όχι για κρίση του πετρελαίου, αλλά ποιος/α λέει ψέματα στο/στη σύντροφό του και τον/την απατά; Ποιος/α ζηλεύει το/τη φίλο/η του/της; Ποιος/α μόχθησε δύο στιγμές και δηλώνει ότι αξίζει όσα αυτός/η που δεν προσπάθησε μόνο για δύο στιγμές; Ποιος/α χλευάζει τη γνώση και πιστεύει πως τα ξέρει όλα; Ποιος/α βλέπει παρκαρισμένα οχήματα σε θέσεις αναπήρων και αδιάφορα προσπερνά; Εγώ. Εσύ. Και εσύ. Και εμείς.
Μέσα στον βούρκο που μόνοι μας πέσαμε καλούμαστε να ονειρευτούμε, να προσπαθήσουμε, να ελπίσουμε, να δημιουργήσουμε, να ερωτευτούμε και να πιστέψουμε πως θα μας ερωτευτούν, να αγαπήσουμε και να ελπίσουμε πως θα μας αγαπήσουν, να μορφωθούμε και να μορφώσουμε. Με πέντε δεκάρες και ένα συλλεκτικό νόμισμα από κάποιο ταξίδι πριν πέντε χρόνια στο πορτοφόλι, με άδειο ψυγείο, με μια φίλη που σε ευχαρίστησε για όλα όσα έχεις κάνει για αυτήν με αχαριστία, με σκασμένα χείλη που έχουν ακόμη τη γεύση της φθηνής ρετσίνας που ήπιες το προηγούμενο βράδυ, πρέπει να τα καταφέρεις. Υπάρχουν στιγμές που λες θα τα καταφέρω. Άλλες πάλι που λες δε θα τα καταφέρω. Και κάποιες που αναρωτιέσαι κι αν δεν τα καταφέρω; Το στοίχημα όμως δεν το κερδίζεις με κάποιες στιγμές, αλλά με όλες τις στιγμές. Πράγματι, το νόμισμα έχει δύο όψεις.
Θεσσαλονίκη 3/12/2022 ώρα 9:59
Ένα μόλις λεπτό πριν σημάνει δέκα ακριβώς, έχοντας βάλει σε μια κάποια σειρά τις σκόρπιες μου σκέψεις, λέω να στοιχηματίσω στο θα τα καταφέρω. Θα φανεί στο τέλος, αν πόνταρα τα λίγα μου λεφτά σωστά.
Kommentare