Σκηνοθεσία και Σενάριο: Κώστας Γαβράς
Διάρκεια ταινίας: 97’
Παίζουν: Denis Podalydès, Kad Merad, Marilyne Canto
Είδος: Δράμα
Συγκινητική , διδακτική, σεναριακά στωική και σκηνοθετικά ρεαλιστική.
Μετά από χρόνια σιωπής στον κινηματογραφικό χώρο, ο Κώστας Γαβράς επιστρέφει με την «Τελευταία Πνοή», μια ταινία που φέρει το προσωπικό και ιδεολογικό του αποτύπωμα. Η ταινία «γεννήθηκε» μέσα από το βιβλίο «Le Dernier Souffle – Accompagner la fin de vie» των Claude Grange και Régis Debray, ενός γιατρού και ενός φιλοσόφου αντίστοιχα. Στα 92 του χρόνια, ο σκηνοθέτης επιλέγει—καθόλου τυχαία—να εξερευνήσει και να επικοινωνήσει στο κοινό ένα αναπόφευκτο στάδιο της ζωής: τον θάνατο. Χωρίς καμία διάθεση δραματοποίησης, αλλά με στόχο την κανονικοποίηση του, εστιάζει στο δικαίωμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της αυτοδιάθεσης μέχρι το τέλος. Η «Τελευταία Πνοή» είναι μια συγκινητική και βαθιά πολιτική ταινία, που δεν προσφέρει εύκολες απαντήσεις, αλλά πυροδοτεί έντονες συζητήσεις γύρω από ένα από τα πιο δύσκολα ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η ταινία, ακολουθεί τον Φαμπρίς Τουσέν, έναν γνωστό φιλόσοφο και συγγραφέα, ο οποίος επισκέπτεται το νοσοκομείο για μια τυπική εξέταση ρουτίνας. Ωστόσο, η τομογραφία αποκαλύπτει μία ύποπτη σκιά, γεγονός που τον ανησυχεί και τον αναγκάζει να έρθει αντιμέτωπος με τις δικές του υπαρξιακές ανησυχίες. Στο νοσοκομείο συναντά τον Ογκουστίν Μασσέ, έναν γιατρό παρηγορητικής φροντίδας. Οι δύο τους αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη φιλία. Με τη βοήθεια του Μασσέ, ο Τουσέν εντάσσεται στην ομάδα παρηγορητικής φροντίδας και παρατηρεί τους ασθενείς που βρίσκονται στα τελευταία στάδια της ζωής τους. Μέσα από τις συζητήσεις του με τους ασθενείς, αλλά και τις έντονες στιγμές που βιώνουν, η ταινία θέτει σοβαρά υπαρξιακά ερωτήματα, όπως: «Τι σημαίνει αξιοπρεπής θάνατος;», «Έχει ο καθένας το δικαίωμα να επιλέξει πώς θα πεθάνει;», «Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος θανάτου;» και «Ποιος θα αναλάβει την ψυχή μας μετά το τέλος της ζωής μας;»
Ο σκηνοθέτης, Κώστας Γαβράς, χρησιμοποιεί μια σειρά βινιετών για να αναδείξει τη διαφορετική διαχείριση του θανάτου από τους ασθενείς και τους συγγενείς τους. Τα παράπονα των ασθενών συχνά στρέφονται προς το κράτος, το οποίο δεν τους παρέχει την επιλογή της ευθανασίας, αφήνοντάς τους εγκλωβισμένους σε μια ζωή που δεν επιθυμούν να συνεχίσουν. Από την άλλη, ορισμένοι ασθενείς φοβούνται να στεναχωρήσουν τους αγαπημένους τους και συνεχίζουν να ζουν για χάρη τους. Ωστόσο, το αξιοπερίεργο είναι ότι όλοι εκείνοι που καταφέρνουν να επιλέξουν το τέλος τους, βρίσκουν τελικά την εσωτερική τους γαλήνη.
Αναφορικά με τη σκηνοθεσία, ο Γαβράς επιλέγει μια λιτή προσέγγιση, με ρεαλιστικό φωτισμό που επικεντρώνεται στις εκφράσεις των προσώπων. Χρησιμοποιεί διακεκομμένα πλάνα, τα οποία παραπέμπουν σε θεατρική παράσταση. Δεν επιχειρεί να εντυπωσιάσει μέσω της εικόνας, καθώς η ουσία της ταινίας είναι πολύ πιο σημαντική . Η έμφαση δίνεται στις βαθιές ανθρωπιστικές αξίες και τα υπαρξιακά ζητήματα που ανακύπτουν, αφήνοντας τον θεατή να σκεφτεί και να προβληματιστεί για τη ζωή και τον θάνατο.
Συμπερασματικά, η ταινία πραγματεύεται ένα απολύτως αναγκαίο και πανανθρώπινο ζήτημα – το αναπόφευκτο της ζωής και τον τρόπο διαχείρισής του. Θίγει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του ατόμου, παρουσιάζοντας την ευθανασία ως μία πιθανή διέξοδο για όσους επιθυμούν ένα αξιοπρεπές τέλος. Παράλληλα, ασκεί κριτική στις θεσμικές και θρησκευτικές αντιλήψεις που επηρεάζουν τις αποφάσεις των ανθρώπων σχετικά με τον θάνατο τους. Μέσα από αυτήν την κινηματογραφική προσέγγιση, η ταινία συμβάλλει στο άνοιγμα ενός ουσιαστικού διαλόγου γύρω από ένα από τα πιο δύσκολα και συχνά αποσιωπημένα ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η ταινία κυκλοφόρησε στις ελληνικές αίθουσες στις 20 Φεβρουαρίου 2025.
Comments