Βραζιλία 1964: η δικτατορία στην Βραζιλία είναι γεγονός. Οι σκοτεινές μέρες της μεγαλύτερης χώρας της Λατινικής Αμερικής ξεκινούν, με πραξικόπημα του στρατού, ο οποίος καταπιέζει τον λαό και «χαμηλώνει» την φωνή του.
Βραζιλία 1970: η Γιούνις απολαμβάνει μια ήρεμη ημέρα στην παραλία. Τα παιδιά της είναι και αυτά εκεί, στη ηλιόλουστη ακτή της Λεμπλόν του Ρίο, παίζοντας στην αμμουδιά, κάνοντας ηλιοθεραπεία. Η δικτατορία υπάρχει, όμως το πλήθος κόσμου στην θάλασσα σε κάνει να νομίζεις ότι βρίσκεσαι στον παράδεισο. Όλα δείχνουν όμορφα, ξέγνοιαστα και από τα πρώτα κι’ όλας λεπτά ο Βάλτερ Σάλες μας εντάσσει μέσα στην οικογένεια Παΐβα, μια ιδανική για πολλούς οικογένεια στην οποία η αγάπη του ενός για τον άλλον φαίνεται ότι ξεχειλίζει από χιλιόμετρα μακριά. Αγαπημένοι γονείς, αγαπημένα αδέρφια, όμορφο σπίτι, ζεστό φαγητό στο τραπέζι. Μια ζωή ονειρική, μέχρι να μην είναι άλλο πια…
Όσο μεγαλώνεις, μαθαίνεις με τον δύσκολο ή με τον εύκολο τρόπο, πως δεν υπάρχει πιο απρόβλεπτο πράγμα από την ζωή. Όλα μπορούν να ανατραπούν σε κλάσματα δευτερολέπτων, από την κορυφή να βρεθείς στον πάτο και το αντίθετο. Από την μια στιγμή να έχεις τα πάντα και από την άλλη να τα χάνεις όλα. Όπως συμβαίνει σε όλους, έτσι συνέβη και στην οικογένεια Παΐβα, η οποία μετά από απρόσμενη επίσκεψη στο σπίτι της δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Η Γιούνις, ξαφνικά, αναγκάζεται να αναλάβει έναν πολύ δύσκολο ρόλο καθώς πρέπει να διαχειριστεί τόσο την εξαφάνιση του άντρα της όσο και την διατήρηση ενός φυσιολογικού οικογενειακού κλίματος για τα πέντε παιδιά της. Δεν πρέπει να την δουν να κλαίει άλλα τα κομμάτια μέσα της είναι διάσπαρτα και η προσπάθεια της να τα μαζέψει χωρίς να την καταλάβει κανείς μοιάζει ακατόρθωτη. Η Φερνάντα Τόρες όμως, κάνει το αδιανόητο και δίνει φωνή στην Γιούνις, σε μια γυναίκα που ισορροπεί πάνω σε ένα σχοινί. Ο τρόπος με τον οποίον ενσαρκώνεται στον χαρακτήρα και εκφράζει την πιεσμένη Γιούνις είναι μοναδικός, με τα θλιμμένα μάτια της και μόνο να μιλάνε από μόνα τους. Ήδη από την αφίσα της ταινίας “I’m Still Here”, η οποία λειτουργεί ως προοικονομία κατά την ταπεινή μου άποψη -το βλέμμα της Γιούνις αινιγματικό και σκεπτικό, κοιτάζει μακριά με μάτια αγχωμένα-, η Φερνάντα Τόρες υποδηλώνει ότι επρόκειτο να σου σπαράξει την καρδιά με την συνταρακτική ερμηνεία της.
Το πιο σημαντικό task όμως το φέρνει εις πέρας ο Σάλες καθώς καταφέρνει να ρίξει φως σε μια σκοτεινή πτυχή της ιστορίας της Βραζιλίας, της χώρας όπου οι παραλίες είναι γεμάτες χαμογελαστό και ηλιοκαμένο κόσμο, της οποίας η μουσική και ο χορός δε σταματούν ποτέ. Ο Σάλες δεν ενδιαφέρεται να δείξει την βιαιότητα του Βραζιλιάνικου στρατού στον αθώο κόσμο, επικεντρώνει όμως την προσοχή του στις επιπτώσεις αυτής στις ζωές αυτών που έμειναν πίσω, αυτών που χρειάστηκε να ανακάμψουν από τα συντρίμμια και να γίνουν -θέλοντας και μη- ήρωες. Το «I’m Still Here» είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα ότι η ζωή συνεχίζεται, ακόμα και όταν αυτό φαίνεται αδιανόητο.
Από την σκηνοθεσία και τα εξαιρετικά πλάνα μέχρι τις υπέροχες ερμηνείες, από την απίστευτη επιλογή της μουσικής μέχρι την ενδυματολογία, όλα τα χαρακτηριστικά της ταινίας αποτελούν κομμάτια ενός περίτεχνου μωσαϊκού που σίγουρα δεν πρέπει να χάσετε.
Το «I’m Still Here» ήταν υποψήφιο για τρία Όσκαρ (Καλύτερης Ταινίας, Διεθνούς Ταινίας και Α’ Γυναικείου Ρόλου) κερδίζοντας στην κατηγορία για Καλύτερη Διεθνή Ταινία και χαρίζοντας έτσι στην Βραζιλία το πρώτο της χρυσό βραβείο.
Comments