Η σημερινή ημέρα σύμβολο για την ιστορία της γενιάς μας ήταν ένα παράδειγμα του τι μπορεί να κάνει η συλλογικότητα, ο σεβασμός και η αγάπη. Στον εγωκεντρικό κόσμο που παροδικά μας μετασχηματίζει σε «κτήνη» και μας οδηγεί σε συμπεριφορές ιδιωφελείς, το σημερινό γεγονός δίνει μια ελπίδα πως (ίσως) τίποτα δεν έχει χαθεί.
Πηγαίνοντας στην σημερινή πορεία/διαδήλωση, παρατήρησα κάτι πρωτόγνωρο για τα μάτια μου. Ο επονομαζόμενος «όχλος», όπως χαρακτηρίστηκε από γνωστό υπουργό της κυβέρνησης, κατηφόριζε προς το άγαλμα του Ελευθερίου Βενιζέλου έχοντας στα μάτια του αποτυπωμένη την ελπίδα. «Βολεμένοι» συνταξιούχοι, μαθητές όλων των βαθμίδων μαζί με τους δασκάλους τους, μεσήλικες με τα παιδιά τους, φοιτητές με τις παρέες τους όλοι είχαν ζωγραφισμένη την ανάγκη και την θέληση για μια αλλαγή. Κυρίες καλούσαν τους ίδιους τους αστυνομικούς να έρθουν «μαζί μας» και να επιδιώξουν την αλλαγή. Μια αλλαγή σε ένα σύστημα που τις τελευταίες δεκαετίες έχει ριζώσει στην ελληνική κοινωνία, θέλοντας να εξαλείψει κάθε παραμικρή διάθεση για μια καίρια μεταβολή των συνθηκών. Χωρίς κομματικές παρωπίδες, ως επι το πλείστον, οι άνθρωποι αυτοί ζητούσαν εξηγήσεις μαζί με τους συγγενείς των αδικοχαμένων. Μικρά παιδιά τραγουδούσαν συνθήματα δικαίωσης, άνθρωποι κάναν «φασαρία» και δήλωναν το παρόν σε ένα γεγονός ελπίδας για τον τόπο ετούτο.
Η σημερινή ημέρα γέμισε με δάκρυα τα μάτια πολλών, μεταξύ των και τα δικά μου. Δάκρυα χαράς, αλλά και πόνου. Δάκρυα αλλαγής, αλλά και αγανάκτησης. Τα χαμόγελα των γιαγιάδων, που παρά τα προβλήματα υγείας κατέβηκαν στον δρόμο για να τιμήσουν τα θύματα του τραγικού αυτούς εγκλήματος, ήταν αρκετά για να δώσουν στην γενιά μου την δύναμη να συνεχίσει να μάχεται. Να μάχεται, για μια κοινωνία πιο δίκαιη, όπου η ασφάλεια και η ζωή των πολιτών της αντιμετωπίζεται με την μέγιστη προσοχή. Για μια κοινωνία κατά της συγκάλυψης και της υποκρισίας του συστήματος, που εθελοτυφλεί και αρνείται να αναλάβει την οποιαδήποτε ευθύνη για τα ίδια του τα λάθη.
Σήμερα, έστω και για λίγο, αλλάξαμε τον κόσμο. Βάλαμε στην άκρη το συμφέρον μας και ενώσαμε τις φωνές μας για ένα καλύτερο αύριο, μια καλύτερη Ελλάδα. Ποιος ξέρει, ίσως η αλλαγή αυτή να μην έρθει ποτέ. Τουλάχιστον, έστω και για λίγο, σταματήσαμε να είμαστε κτήνη. Μην ξεχάσεις το αύριο και κάθε αύριο που θα έρθει. Μην ξεχάσεις εσένα και πρωτίστως τον διπλανό σου.
Comments