Ο όρος Bullying χρησιμοποιείται συνήθως σε περιπτώσεις σχολικού εκφοβισμού, εκφράζοντας έτσι, με μια απλή λέξη, τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν τα μικρά παιδιά, τα γκρίζα σύννεφα που μαζεύονται μέσα στον γεμάτο χαρά κόσμο τους, που φροντίζουν τα ίδια να κατασκευάσουν.
Πριν αναλύσω το φαινόμενο αυτό, νομίζω πως αξίζει να αναφερθώ στα δικά μου παιδικά χρόνια και την αντιμετώπιση που είχα από συμμαθητές, δασκάλους και φίλους βγαίνοντας στην κοινωνία. Προσωπικά λοιπόν, παρά την κινητική ιδιαιτερότητα που με χαρακτηρίζει είχα εξαιρετική αντιμετώπιση από τους γύρω μου, με αποτέλεσμα να νιώθω ωραία με τον εαυτό μου και να μην νιώθω ποτέ μειονεκτικά. Βγαίνω και εγώ για ποτό με τους φίλους μου, πήγαινα και εγώ μικρός
για μπάλα στην αλάνα , έβαζα και εγώ γκολ. Για αυτόν τον λόγο δεν μου αρέσει να το αποκαλώ κινητικό "πρόβλημα" ή κινητική "δυσκολία", καθώς δεν το θεωρώ πρόβλημα ή δυσκολία, είναι απλά μια κινητική ιδιαιτερότητα η οποία, με κάνει ξεχωριστό από τους υπόλοιπους και με βάση αυτήν, έχω μάθει να προσαρμόζω την καθημερινότητά μου. Εξάλλου μπορείτε να σκεφτείτε πως θα ήταν ο κόσμος αν όλοι οι άνθρωποι ήταν ίδιοι. Δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον.
Σε αυτό το σημείο αξίζει μια παρένθεση, προκειμένου να αναφερθεί πως, για παράδειγμα, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν έπασχε από ένα είδος αυτισμού και συγκεκριμένα το σύνδρομο Asperger (και πολλοί ακόμη που είναι παγκοσμίως γνωστοί) και παρόλα αυτά θεωρείται -αν όχι ο μεγαλύτερος- ένας από τους μεγαλύτερους αστροφυσικούς του 20 ου αιώνα. Αυτό το αναφέρω, για να γίνει κατανοητό πως παρά την ιδιαιτερότητα του (όπως θα μπορούσε κάποιος να την χαρακτηρίσει) η οποία τον έκανε ξεχωριστό, δεν τον εμπόδισε από το να κατορθώσει όλα αυτά για τα οποία έγινε γνωστός.
Σε συνέχεια του προηγούμενου λοιπόν, μετά από αυτή τη σύντομη παρένθεση, τα δικά μου παιδικά χρόνια ήταν υπέροχα, ονειρεμένα, όλοι κοιτούσαν πώς θα με βοηθήσουν και όχι πώς θα με κάνουν να νιώσω άσχημα. Δεν έχω βιώσει bullying ούτε στον ελάχιστο βαθμό. Ίσως κάποιοι να αναρωτιέστε γιατί αναφέρομαι σε ένα τέτοιο περιστατικό, ενώ μας απασχολεί ακριβώς το αντίθετο. Αυτό το αναφέρω όχι για να προσπαθήσω να καταργήσω το φαινόμενο ή να αποδείξω ότι ο κόσμος είναι τόσο καλός όπως τον απεικονίζουν τα μικρά παιδιά στις ζωγραφιές τους. Οφείλω όμως να το αναφέρω, καθώς όπως ξέρουμε οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τους κανόνες.
Ο σχολικός, και όχι μόνο, εκφοβισμός
Το Bullying μπορεί σε μεγάλο βαθμό να εμφανίζεται στο σχολείο, το οποίο από μόνο του αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνίας, αλλά το φαινόμενο αυτό δεν εμφανίζεται μόνο στις μικρές ηλικίες και τις παιδικές αλάνες. Βγαίνοντας στην κοινωνία, μπορεί κανείς να παρατηρήσει ότι ο εκφοβισμός βρίσκεται παντού, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, σε χώρους εργασίας και γενικότερα στην καθημερινότητα του κάθε ανθρώπου. Πολλές φορές μάλιστα είναι δυνατόν να παρατηρηθεί φαινόμενο εκφοβισμού, χωρίς να γίνεται αντιληπτό ακόμη και από το άτομο που το πραγματοποιεί.
Το Bullying δεν είναι μόνο σωματική βία
Ο συγκεκριμένος όρος δεν αναφέρεται μόνο σε περιστατικά σωματικής βίας. Η λέξη αυτή μπορεί να αποτελείται μόνο από τρία γράμματα αλλά περιέχει μέσα της πολλές και ποικίλες μορφές. Οι πιο συχνά παρατηρήσιμες μορφές μπορεί να είναι η ψυχολογική, που ενδεχομένως να είναι και πιο συχνή από τη σωματική, ή η σεξουαλική βία, η οποία τον τελευταίο καιρό έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις.
Η ουσία στο κεφάλαιο Bullying
Αυτό που πρέπει πρωτίστως να πραγματοποιηθεί, προκειμένου να εξαφανιστεί εντελώς αυτό το στοιχείο από την κοινωνία είναι να συζητήσει ο καθένας μας εις βάθος με τον ίδιο του τον εαυτό και να αναρωτηθεί:
1) Ποιος ευθύνεται για την συγκεκριμένη κατάσταση;
2) Υπάρχει κάποιος που έχει κάποια οφέλη από αυτό;
3) Μπορεί αυτή η κατάσταση να αντιμετωπιστεί και, αν ναι, πώς;
4) Μπορεί ο άνθρωπος από μόνος του να το αντιμετωπίσει;
Όπως γνωρίζουμε, τον πιο καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός παιδιού τον έχει η οικογένειά του. Εάν λοιπόν η οικογένεια του παιδιού με τις πράξεις της, του δείχνει ότι πρέπει να μισεί τον χοντρό, τον κοντό, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, ή οποιεσδήποτε άλλες «κατηγορίες ανθρώπων», τις οποίες έχουμε μάθει να κατασκευάζουμε μόνοι μας, προκειμένου να κατατάσσουμε σε αυτές τους συνανθρώπους μας, πώς περιμένουμε αυτό να αλλάξει; Κατανοώ, για παράδειγμα, ότι το να βλέπει ένας άνθρωπος εμένα παραδείγματος χάρη που περπατώ με έναν διαφορετικό τρόπο από τους υπόλοιπους ανθρώπους ίσως φανεί στον διπλανό μου κάπως περίεργο, «αφύσικο», και είναι φυσικό και επόμενο να συμβαίνει αυτό, ειδικά στα μικρά παιδιά, διότι βγαίνοντας έξω αρχίζουν να παρατηρούν τον κόσμο, βλέπουν 99 ανθρώπους να περπατούν με τον ίδιο τρόπο και έναν να περπατάει διαφορετικά από τους υπόλοιπους 99, είναι φυσικό να το βλέπουν ως κάτι περίεργο, όπως αντίστοιχα θα μπορούσε να συμβαίνει το αντίθετο.
Γι’ αυτό λοιπόν, οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να δείξουν στο παιδί τους να αγκαλιάζει τα υπόλοιπα παιδιά, να το διδάξουν ότι οι άνθρωποι έχουν έρθει σε αυτόν τον κόσμο, για να επικοινωνούν μεταξύ τους, γιατί η συμπεριφορά και ο χαρακτήρας των γονιών, είναι η αρχή και το τέλος στη διαμόρφωση χαρακτήρα του παιδιού.
Συνεπώς, πρέπει πρώτα εμείς οι ίδιοι να μπορέσουμε να καταλάβουμε πως δεν υπάρχει κανένα όφελος από όλο αυτό, από τον λεπτό να μισεί τον χοντρό, από τον ψηλό να μισεί τον κοντό, ή ακόμη και πριν μπούμε τόσο βαθιά στην κοινωνική σφαίρα, ο Έλληνας να μισεί τον Γερμανό ή τον Τούρκο.
Όταν λοιπόν το καταλάβουμε εμείς οι ίδιοι, ίσως τότε μπορέσουμε να το εξηγήσουμε και στα παιδιά μας, ώστε να μπορέσουν και αυτά με τη σειρά τους να καταλάβουν ότι ο συνάνθρωπός μας δεν είναι εχθρός μας, είναι καθρέφτης του εαυτού μας.
コメント