* Το παρακάτω κείμενο περιέχει έντονα σκηνικά βίας και ενδέχεται να επηρεάσει αρνητικά ορισμένους αναγνώστες / ορισμένες αναγνώστριες.
Τίτλοι ειδήσεων: «Παραλίγο γυναικοκτονία: Προσπάθησε να την πνίξει με μαξιλάρι». «Γυναίκα κατήγγειλε τον σύζυγό της για απόπειρα βιασμού». «Καταδίωξε με το αυτοκίνητο την πρώην του και τη χτύπησε με σφαλιάρες». «Φωτογράφισε κρυφά 25χρονη, τη χτύπησε και την έσυρε στο οδόστρωμα». «Νεαρός άντρας χτύπησε με σιδερόβεργα την πρώην σύντροφό του». Και το αποκορύφωμα: «Γυναικοκτονία στις Σέρρες: 59χρονος σκότωσε την 52χρονη σύζυγό του και αυτοκτόνησε».
Η δεύτερη γυναικοκτονία για το 2025 σημειώθηκε την Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου στο Σιτοχώρι Σερρών, όταν ένας 59χρονος άντρας χτύπησε με βαρύ αντικείμενο στο πρόσωπο και στο κεφάλι την 52χρονη σύζυγό του, την έριξε κάτω και τη στραγγάλισε. «Ελάτε, σκότωσα τη γυναίκα μου», είπε τηλεφωνικά στις αρχές ο γυναικοκτόνος, ο οποίος, εν συνεχεία, τράπηκε σε φυγή και έβαλε τέλος στη ζωή του, σε ένα μαντρί. «Τελικά η αγάπη μπορεί να σκοτώσει, για δες… Συγνώμη δεν γινόταν αλλιώς», έγραψε σε σημείωμα ο αυτόχειρας, δίνοντας μάλιστα και οδηγίες για την κηδεία της γυναίκας του, την οποία δολοφόνησε με βάναυσο τρόπο.
Επισημαίνεται ότι η πρώτη γυναικοκτονία για το 2025 σημειώθηκε στις 3 Ιανουαρίου, όταν η 40χρονη Ευγενία, η οποία νοσηλευόταν από τον Οκτώβριο του 2024 υπέκυψε στα τραύματά της. Η δολοφονημένη δεχόταν επαναλαμβανόμενη βίαιη και κακοποιητική συμπεριφορά από τον σύντροφό της, ο οποίος την απειλούσε, για να μη μιλήσει. Ο 42χρονος γυναικοκτόνος κλείδωνε τη σύντροφό του μέσα στο σπίτι και δεν την άφηνε να βγει έξω, κόβοντάς της κάθε επικοινωνία με το κοντινό της περιβάλλον.
Στις 23 Οκτωβρίου, η 40χρονη μεταφέρθηκε στο Σισμανόγλειο Νοσοκομείο Κομοτηνής φέροντας σπασμένους αυχενικούς σπονδύλους και βαριά χτυπήματα, τα οποία σύμφωνα με την ιατροδικαστική εξέταση προκλήθηκαν από μία δυνατή κλωτσιά. «Είχε σπασμένο λαιμό… Υπήρχαν πληγές σε όλο το σώμα του κοριτσιού». Ο 42χρονος μέχρι τότε υποστήριζε ότι η σύντροφός του έπεσε σε μία τρύπα στο δρόμο, ενώ περπατούσαν. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, ο γυναικοκτόνος έδειξε δείγματα βίαιης συμπεριφοράς από τις πρώτες εβδομάδες της γνωριμίας τους.
Η κανονικοποίηση της έμφυλης βίας
Κάθε φορά που διαβάζουμε την είδηση μιας νέας γυναικοκτονίας, το μοτίβο είναι γνώριμο. Το όνομα και η ηλικία της γυναίκας γίνεται τίτλος στις ειδήσεις, οι λεπτομέρειες της γυναικοκτονίας γεμίζουν τις σελίδες, τα social media ξεσπούν με οργή για μερικές ημέρες, και έπειτα… σιωπή. Μέχρι την επόμενη φορά. Η φράση «άλλη μία γυναικοκτονία» έχει αρχίσει να ακούγεται σχεδόν μηχανικά. Δεν μας συγκλονίζει πλέον, καθώς αποτελεί μια επαναλαμβανόμενη πραγματικότητα που έχουμε αρχίσει να συνηθίζουμε.
Πώς οδηγηθήκαμε όμως στην κανονικοποίηση της έμφυλης βίας και της πιο αποτρόπαιας βίαιης πράξης, της στέρησης της ζωής μιας γυναίκας; Όταν μια γυναίκα καταγγέλλει κακοποίηση και δεν ακούγεται. Όταν οι αρχές κλείνουν επιδεικτικά τα αυτιά και τα ματιά τους σε επαναλαμβανόμενα περιστατικά. Όταν μια δολοφονία με έμφυλα χαρακτηριστικά παρουσιάζεται ως μια ατομική και μεμονωμένη περίπτωση και όχι ως μέρος ενός συστημικού προβλήματος.
Όταν η συζήτηση γύρω από τις γυναικοκτονίες περιστρέφεται περισσότερο γύρω από το προφίλ του γυναικοκτόνου και όχι γύρω από τη δολοφονημένη. Όταν η έμφυλη βία συνεχίζει να θεωρείται «ιδιωτικό» πρόβλημα και όχι κοινωνικό φαινόμενο με σοβαρές διαστάσεις. Όταν ο κοινωνικός στιγματισμός, η αμηχανία ή η ανεπάρκεια στήριξης οδηγούν τα θύματα σε σιωπή, αφήνοντας τη βία να παραμένει αδιόρατη και συχνά ανεπίλυτη. Όταν οι γυναίκες δολοφονούνται ξανά από τα ΜΜΕ. Όταν τα στόματα της «γειτονιάς» ανοίγουν μετά το έγκλημα.Όταν η φράση «γιατί δεν έφυγε» δεν ακούγεται μόνο μέσα σε κλειστά σπίτια και τηλεοπτικά παράθυρα.
Δεν είναι φυσιολογικό να περνάμε πάνω από τις ειδήσεις των περιστατικών έμφυλης βίας -τα οποία από τύχη δεν καταλήγουν σε γυναικοκτονίες- σαν να είναι ένας ακόμα αριθμός στη ροή των γεγονότων. Δεν μπορούμε να συνηθίσουμε τον τρόμο. Η φρίκη πρέπει να μας σοκάρει. Πρέπει να μας θυμώνει. Και κυρίως, πρέπει να μας κινητοποιεί. Η λύση δεν είναι να αποδεχτούμε πως αυτή είναι η πραγματικότητα. Η λύση είναι να τη σπάσουμε. Να μιλήσουμε ανοιχτά για την έμφυλη βία, να απαιτήσουμε αλλαγές στη νομοθεσία, να σταθούμε δίπλα στα θύματα, πριν να είναι αργά.
Γιατί αν η φράση «άλλη μία γυναικοκτονία» πάψει να μας σοκάρει, τότε έχουμε χάσει ήδη.
Comments